|
|
|
|
  |
De naam Bergstadt Wildemann
|
|
|
Bergstadt Wildemann dankt haar naam aan de nabijgelegen oude groeve „Wilder Mann“ , die op haar beurt haar naam weer te danken heeft aan de mythisch-symbolische figuur van de met sparrengroen en een moskap beklede Wilde Man.
Over de Wilde Man vertelt de volgende sage:
„Toen de eerste mijnwerkers in de Harz kwamen en vanuit Zellerfeld de omgeving verkenden om erts te zoeken, kwamen ze ook in het dal van de Innerste, daar, waar het huidige Bergstadt Wildemann ligt. Het waterpeil van de Innerste had erg hoog gestaan. De mijnwerkers ontdekten niet alleen enkele uitgespoelde mijngangen, maar ook een mensenspoor in het slib van de Innerste.
De mijnwerkers verkeerden in de veronderstelling dat zij op dat moment de enige mensen waren in de Harz. Daarom volgden zij het spoor en zagen weldra een man en een vrouw in de nabijheid van de mijngangen. Op een moskap op het hoofd en een riem van loof om de heupen na, waren ze geheel naakt. Toen de mijnwerkers dichterbij kwamen, vluchtten ze, zo schuw en wild waren ze, en ook begrepen ze niet, dat ze geroepen werden. De wilde man met zijn lange baard, was groot en sterk. Zijn wapen was een grote dennenboom en hij en zijn vrouw voedden zich met bessen en wild. Ze konden heel hard rennen, waren zo glad als een aal en sterk als een reus. Vanaf dat moment maakten de mijnwerkers regelmatig jacht op hen, maar ze kregen hen niet te pakken. Ze vertelden hun heer, de hertog van Braunschweig, over de wilde mensen, waarop de hertog opdracht gaf hen levend te vangen , met slingers of met pijl en boog, en ze daarna naar Braunschweig te brengen. De mijnwerkers deden hun uiterste best de mensen te vangen, maar het mislukte elke keer weer.
Uiteindelijk slaagden ze erin de wilde man zo te verwonden dat hij niet kon vluchten, en was het mogelijk hem te vangen. Dat was overigens makkelijker gezegd dan gedaan. Het is nauwelijks na te vertellen wat voor gevecht er toen volgde, maar uiteindelijk slaagden ze erin hem te overmeesteren.
De mijnwerkers wilden de gevangene laten werken, maar hij deed niets. Men vroeg hem, waar hij vandaan kwam en wat hij zoal had gedaan, maar hij antwoordde niet. Ook at en dronk hij niet. Hij keek enkel voor zich uit in de richting van de mijngangen, alsof hij zich daarvan niet kon losmaken. Omdat de man doofstom was en bleef en ook geen woord verstond of wilde verstaan, bracht men hem naar Braunschweig. De hertog heeft de man echter nooit te zien gekregen, want onderweg stierf hij. Die dag dolven de mijnwerkers bij de Innerste het eerste erts, dat zeer rijk aan zilver was. De eerste groeve „der alte Wldemann“ werd naar de wilde man vernoemd (later „Ernst August“).“
Waarschijnlijk heeft de wilde man, tijdens zijn leven, de mijngangen leeg gemaakt. Desondanks plantte men op de plek waar hij gevangen werd genomen een linde, bouwde daaromheen huizen en noemde het oord Wildemann. De beeltenis van de wilde man werd in het stadswapen opgenomen. De linde staat nog steeds voor het Rathaus. De boom is inmiddels hol, maar wordt door drie jonge lindebomen ondersteund. De oude linde lijkt nog een lang leven beschoren.
(Uit:Fr. Sieber, Harzland - Sagen. Jena 1928. )
|
|
|
|
|
